Στην σύγχρονη αντίληψη, η ψυχή συσχετίζεται με μία κατάσταση αδυναμίας, υποχωρητικότητας και μαλθακότητας. Δεν το ομολογούμε. Απλά έτσι είναι, και αυτό δείχνει τον βαθμό που έχει αντιστραφεί η αλήθεια με την πλάνη, και έτσι η πλάνη έχει πάρει την θέση της αλήθειας, η αδυναμία την θέση της δύναμης, ο φόβος την θέση της αγάπης.

​

Έτσι καταλαβαίνουμε γιατί οι άνθρωποι κυνηγάμε διάφορους στόχους, και παρόλο το κυνηγητό, στο τέλος νιώθουμε εξαπατημένοι. Γιατί πάντα κάτι διαφεύγει. Γιατί η ευτυχία είναι πάντα λίγο πιο κεί, αλλά όχι εδώ. Γιατί το πιθάρι θέλει κάτι ακόμα για να γεμίσει.

Πίσω την συνηθισμένη ανθρώπινη καθημερινότητα, μία αέναη συγκαλυμμένη πάλη συμβαίνει για την διατήρηση ή την απώλεια της δύναμης του Εαυτού. Όλοι διεκδικούμε, επιθυμούμε, ζηλεύουμε, συμπαθούμε ή αντιπαθούμε τον εαυτό μας ή τους άλλους σε αναλογία με τον βαθμό συσχετισμού μας με την ίδια μας την ψυχή, που είναι η μόνη πραγματική μας δύναμη. Ο βαθμός συσχετισμού μας με τον Εαυτό μας, καθορίζει τις επιλογές, τις συμπεριφορές, τις δράσεις και τις αντιδράσεις και όλο το πλαίσιο της λειτουργίας μας.

Στο προσκήνιο φαίνεται να υπάρχουν πολλοί και ποικίλοι παράγοντες που επηρεάζουν τις επιλογές που κάνουμε. Στο παρασκήνιο, κάθε στιγμή είναι μία διαπραγμάτευση της ουσίας και της δύναμης, μία πάλη ανάμεσα στον εαυτό και τον κόσμο, ανάμεσα σ’ αυτό που είμαστε και σ’ αυτό που νομίζουμε ότι είμαστε, ανάμεσα στην πληρότητα και στο έλλειμμα, ανάμεσα στην αλήθεια και στην πλάνη.

Εάν δούμε τη εικόνα, τότε καταλαβαίνουμε πώς φτάνουμε να νιώθουμε αδύναμοι. Εμείς μιλάμε με όρους εξωτερικούς: κοινωνικούς, συναισθηματικούς, συντροφικούς, επαγγελματικούς, οικονομικούς. Η ψυχή μιλά με όρους εσωτερικούς: ενέργειας, παρουσίας, διάκρισης, συνείδησης, αλήθειας, πληρότητας.