Φάσεις Μεταμόρφωσης ΙΙΙ

Μεγαλώνοντας

Το μεγάλωμα είναι μία διαδικασία ανάπτυξης ψυχολογικής συναισθηματικής ωριμότητας και κοινωνικής συνείδησης. Καθώς οι παλαιές οπτικές και νοοτροπίες μας αναθεωρούνται αργά και σταθερά (κάθαρση, στάδιο Ι), καθώς νέες στάσεις καλλιεργούμε και ζούμε στιγμιαίες εμπειρίες φωτισμένης συνείδησης (Ξύπνημα, στάδιο ΙΙ), κάτι άλλο επίσης συμβαίνει μέσα στο εκπληκτικό σύμπαν του εαυτού μας. Αρχίζουμε να μεγαλώνουμε! Όχι ηλικιακά, αν και αυτό συμβαίνει, αλλά ως πνευματικά ώριμοι ενήλικοι.

Μία αρχαία σοφία αναδύεται αργά μέσα μας. Δεν μπορούμε να την προσδιορίσουμε ή να την ορίσουμε, αλλά η σκέψη μας είναι σαν να «βλέπει» πολύ περισσότερο και πολλά περισσότερα, ενώ η δράση μας δεν είναι τόσο ασυνείδητα χειμαρώδης. Μεγαλώνουμε αληθινά. Γινόμαστε πιο παρόντες, λιγότερο εγωπαθείς, πιο συναινετικοί, πιο υπεύθυνοι, πιο κοινωνικά συνειδητοί. Είναι γλυκόπικρο αυτό το μεγάλωμα του εαυτού μας...

Καθώς αληθινά μεγαλώνουμε, οι παλιές διέξοδοι του ξεχνιέμαι, εύκολα βάζω τους άλλους σε κατηγορίες, εύκολα κάθομαι στον θρόνο του δίκιου μου, εύκολα αναζητώ γύρω μου τις ευθύνες, σπρώχνω στην άκρη τις ενοχλήσεις της συνείδησής μου, το παίζω λίγο ανευθυνοπεύθυνος, ψάχνω γύρω μου τους υπαίτιους της δικής μου ή της ομαδικής δυστυχίας, ατυχίας, εξασθενούν και σταδιακά σβήνουν, επειδή έχουν εξεταστεί ουσιαστικά. Μεγαλώνουμε επειδή παίζουμε όλο και λιγότερο κρυφτό με τον εαυτό μας.. Γινόμαστε πιο ενσυνείδητοι, πιο παρόντες. Τότε, γιατί δεν είμαστε μέσα στην τρελή χαρά

Το γλυκόπικρο του μεγαλώματος είναι ότι συνιστά ουσιαστική ενηλικίωση. Και ποιος θέλει όλες τις ευθύνες που συνοδεύουν την ωριμότητα του ενήλικου; Πάντα υπάρχουν εκείνοι που επιλέγουν πράγματι να μεγαλώσουν, και ν’ αφήσουν πίσω την ευκολία μίας ανέμελης χαράς, προκειμένου να κερδίσουν μία πνευματικά ώριμη παρουσία, μία βαθιά σοφία - αποτέλεσμα της πνευματικής ανάπτυξης και της ανθρώπινης εμπειρίας. Αυτό είναι το μεγάλωμα.

Επειδή είναι πνευματική ενηλικίωση, οδηγεί στην απάρνηση του συνδρόμου του αιώνιου Πήτερ Παν που θέλει να είναι παιδί ανέμελο, χωρίς ευθύνες, στα σαράντα, στα πενήντα, στα εβδομήντα. Έτσι, αφήνουμε σταδιακά πίσω το γράπωμα του Πήτερ Παν,επιλέγουμε να κοιτάξουμε ρεαλιστικά, και σταδιακά παραιτούμαστε της συνεχούς αυτο-δικαιολόγησης.

Η γλυκάδα του μεγαλώματος έρχεται καθώς νιώθουμε μία εσωτερική δύναμη να ζει μέσα μας, και αυτή πάντα συνοδεύει και συνοδεύεται από την υπευθυνότητα και την ευθύνη. Μαζί με το αίσθημα ότι έχουμε αληθινά δυναμώσει, μία αλήθινή ευσπλαχνία, μία βαθύτερη κατανόηση του εαυτού και των άλλων, και αύξηση της συναίσθησης και του επίπεδου επίγνωσης, επίσης λαμβάνουν χώρα.

Όμως, πέρα από από την ψυχολογική ωριμότητα, το μεγάλωμα εμπεριέχει και μία βαθιά κοινωνική διαδικασία. Ζούμε, αναπνέουμε, σκεφτόμαστε δρούμε μέσα σε κοινωνικά σύνολα. Μπορεί να νιώθουμε την ατομικότητά μας, αλλά αυτή είναι βαθιά διαμορφωμένη με βάση το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο αναπτυχθήκαμε και στο οποίο ζούμε. Τα κοινωνικά δεδομένα μέσα στα οποία διαμορφώσαμε τον εαυτό μας, μας δυναμώνουν αλλά και μας περιορίζουν. Χρωματίζουν ανεξίτηλα τον ψυχισμό μας - δηλαδή το πώς εξελισσόμαστε, αλλά και πόσο μπορούμε να εξελιχθούμε.

Καθένας μας διαμορφώνει την ατομική του προσωπικότητα μέσα σ’ ένα κοινωνικό πλαίσιο, το οποία επιδρά στο πόσο μπορούμε να ωριμάσουμε πνευματικά, αλλά και σε ποιο βαθμό θα μπορέσουμε ν\ αντικρύσουμε και ν’ αφομοιώσουμε την προσωπική μας σκιά.

Μεγαλώνοντας συνειδητοποιούμε ότι πλάσαμε τον εαυτό μας μέσα στο πλαίσιο ενός κοινωνικού συνόλου, με συγκεκριμένα κοινωνικά δεδομένα. Είμαστε το αποτέλεσμα μίας εξαιρετικά προσωπικής διαδρομής και μίας βαθιάς κοινωνικής αλληλεπίδρασης με τους άλλους και το περιβάλλον γύρω μας.

Και κάπου εδώ, σ’ αυτή την αναγνώριση, αρχίζουμε να έχουμε επίγνωση της κυτταρικής μας σχέσης με το κοινωνικό σύνολο στο οποίο ζούμε, το οποίο καθένας μας επηρεάζει, και από το οποίο ταυτόχρονα επηρεάζεται. Αυτή η αναγνώριση αποτελεί τον άλλο άξονα του μεγαλώματος, επειδή μας οδηγεί από τον αποκλειστικά ατομικό προσδιορισμό του εαυτού μας, σε μία πιο κοινωνική ταυτότητα του εαυτού μας ως μέρος εντός συνόλου.

Αυτό στην πνευματικότητα εννοούμε όταν μιλάμε για το μέρος που πλάθει το όλον, και το όλον που πλάθει το μέρος, και αυτό είναι μία από τις θεμέλιες αλήθειες της πνευματικής ανάπτυξης.

Το σύνολο καθρεφτίζεται σε κάθε άνθρωπο, και κάθε άνθρωπος εμπεριέχει και εμπεριέχεται στο σύνολο. Με αυτή την συνειδητοποίηση, η πίστη στα συμπαγή όρια της ατομικότητας και των πραγμάτων αρχίζει να αλλάζει και οι απαρχές μίας (κοινωνικής) ολιστικής συνείδησης αρχίζουν να ριζώνουν. ΜεγαλώνουμεJ

Με σκέψεις αγάπης,

Χαριτίνη