Ο κύριος Τέντυ, 29 Δεκεμβρίου

29 Δεκεμβρίου! Ο παλιός ο χρόνος φεύγει, εξαφανίζεται σιγά-σιγά, ώσπου στο τέλος σε δύο ημέρες θα δώσει την θέση του στον νέο. Ο νέος χρόνος έρχεται πάντα με ελπίδες και χαμόγελα, γιατί όλοι μέσα μας πιστεύουμε ότι θα είναι καλύτερος και θα μας φέρει περισσότερη χαρά, γέλιο, και όλα τα καλά.

Στον κόσμο των ξωτικών τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά. Για εκείνα, η πιο μεγάλη γιορτή είναι όταν συνδέονται με τον ήλιο, τον Μάρτιο, την εποχή που η Γη βγαίνει από την χειμερία νάρκη… τότε που όλοι οι σπόροι που ήταν βαθειά μέσα της και ετοιμάζονταν, είναι έτοιμοι ν’ αρχίσουν να ξεμυτίζουν! Τρυπάνε το χώμα και κάνουν την θριαμβευτική τους εμφάνιση επάνω στην επιφάνεια της Γης, και λούζονται από το φως του ήλιου! Έτσι αρχίζουν να μεγαλώνουν, να θεριεύουν και να πολλαπλασιάζονται! Είναι ωραία αυτή η εποχή για τα ξωτικά!

Η γη αρχίζει να ζωντανεύει, τα δάση γεμίζουν φρέσκα πράσινα φύλλα και λουλούδια και όλα τα ξωτικά ξανανιώνουν και απολαμβάνουν την ομορφιά των φρέσκων χορταριών! Τον Ντρίπη, τον θυμάστε; Εκείνο το ξωτικό που έκανε τα μαγικά με το φαγητό; Ο Ντρίπης έχει μεγάλη καρδιά και πάντα έχει όρεξη για χαρές και πανηγύρια. Συνήθως πάει μαζί με τον φίλο του τον Ανίλ στις γιορτές και στους χορούς, γιατί και ο Ανίλ είναι εξίσου παιγνιδιάρης και μπαγαπόντης, όπως όλα τα ξωτικά άλλωστε. Όταν αυτά τα δύο φιλαράκια βρίσκονται μαζί, τότε κανείς δεν ξέρει τι κατεργαριές θα σκαρώσουν και τι πλάκες θα σκαρφιστούν!

Προχτές πάλι έκαναν μια τέτοια μπαγαποντιά. Να φανταστείτε ότι όλος ο κόσμος των ξωτικών και των ζώων ακόμα μιλάει γι’ αυτό. Τι έκαναν; Ε, καλά, δεν θα πιστέψετε τι σκαρφίστηκαν. Μπορεί να έχετε ακούσει ότι όλες οι αρκούδες κοιμούνται τον χειμώνα. Πράγματι, κοιμούνται πολύ βαθιά και γι’ αυτό ο ύπνος τους ονομάστηκε χειμερία νάρκη, δηλαδή βαθύς χειμωνιάτικος ύπνος σαν να είναι ναρκωμένες. Αυτό δεν ισχύει μόνο για τις αρκούδες, αλλά και για τους σκίουρους, τους βάτραχους, τα φίδια και τα σαλιγκάρια.

Πέφτουν σε βαθύ ύπνο όλο τον χειμώνα γιατί δεν είναι εύκολο να βρουν τροφή και να επιβιώσουν. Έτσι από το φθινόπωρο αρχίζουν να τρώνε πολύ φαγητό και φουσκώνουν σαν παραγεμισμένες γαλοπούλες! Όμως έτσι φτιάχνουν ένα μεγάλο στρώμα λίπους στο σώμα τους και όταν πέφτουν στον βαθύ χειμωνιάτικο ύπνο, το σώμα τους τρέφεται απ’ όλο αυτό το λίπος που έχουν αποθηκεύσει!

Επίσης όλοι αυτοί οι χειμωνιάτικοι υπναράδες είναι νοικοκύρηδες και γι’ αυτό ετοιμάζουν τις φωλιές τους έγκαιρα. Διαλέγουν ένα καλά κρυμμένο μέρος για να μην μπορούν να τους βρουν οι εχθροί τους και βάζουν και λίγα τρόφιμα δίπλα τους ώστε όταν ξυπνήσουν να έχουν να φάνε αμέσως κάτι για να γεμίσουν το άδειο στομάχι τους. Αρκετά όμως με το μάθημα ζωολογίας, γιατί ο Ντρίπης και ο Ανίλ ανυπομονούν να σας διηγηθώ τα κατορθώματά τους!

Έτσι λοιπόν, αφού πέρασαν τα Χριστούγεννα και οι γιορτές και τα πανηγύρια, άρχισε η βαρεμάρα… Οι δύο φίλοι άρχισαν να μην έχουν τι να κάνουν, και αυτοί θέλουν να έχουν συνεχώς καινούργια πράγματα να κάνουν. Οι γονείς τους από την άλλη, έχοντας ξεθεωθεί στην δουλειά, ήθελαν μόνο να κάτσουν σε μια πολυθρόνα ή σ’ ένα καναπέ και να κοιμούνται και να μην κάνουν τίποτε.

Ήταν ένα απόγευμα, εκεί που οι γονείς τους είχαν πάρει έναν υπνάκο στον καναπέ, που ο Ντρίπης είπε μπαφιασμένος στον Ανίλ «Πρέπει να κάνουμε κάτι ενδιαφέρον, γιατί έχω βαρεθεί την ζωή μου! Πρέπει να κάνουμε κάτι τόσο εντυπωσιακό που να έχουν να το λένε όλοι οι νεραϊδοκάτοικοι!»

Ο Ανίλ λες και ήταν έτοιμος είπε με την μία: «Έχω μια τρελή ιδέα! Τι λες, πάμε να ξυπνήσουμε τον κύριο Τέντυ, την μεγάλη αρκούδα, και να τον κάνουμε να νομίζει ότι ήρθε η άνοιξη;»

Ο Ντρίπης άλλο που δεν ήθελε! Ενθουσιάστηκε! Ούτε που σκέφτηκε πόσο τεράστια ήταν η αρκούδα. Ούτε του πέρασε από το μυαλό ότι του κυρίου Τέντυ δεν του άρεσαν οι πλάκες. Ο Ντρίπης μονομιάς φαντάστηκε αυτήν την περιπέτεια σαν ένα μεγάλο έργο που θα είχε τεράστια απήχηση και ανταπόκριση στον ξωτικόκοσμο. Δεν σκέφτηκε τις δυσκολίες, ούτε το τι θα γινόταν όταν ο κύριος Τέντυ θα έπαιρνε χαμπάρι ότι του είχαν κάνει πλάκα.

Χωρίς να χάσουν χρόνο, άρχισαν τις ετοιμασίες. Τι έπρεπε να κάνουν πρώτα; Α, μα φυσικά! Πρώτα έπρεπε να βρουν πού είχε φωλιάσει ο κύριος Τέντυ για τον χειμώνα. Θα έπρεπε να βρουν πού είναι η σπηλιά του. Αυτό δεν ήταν και τόσο εύκολο γιατί υπήρχαν πολλές σπηλις που θα μπορούσε να είχε φωλιάσει ο κύριος Τέντυ. Επίσης μέσα σ’ αυτές τις σπηλιές ζούσαν και άλλα ζώα που δεν ήταν σε χειμερία νάρκη. Μερικά από αυτά με χαρά θα έτρωγαν δύο μικρά ξωτικά για να χορτάσουν την πείνα τους χειμώνα καιρό.

Το ψάξιμο λοιπόν έπρεπε να γίνει με στρατηγική και ασφάλεια. Ο Ντρίπης και ο Ανίλ γνώριζαν πολλά κόλπα και μεθόδους. Κάθισαν στο μικρό εργαστήρι που είχε ο μπαμπάς του Ντρίπη στο πίσω μέρος του σπιτιού και εκεί έφτιαξαν μια αρκουδόσκονη, που είχε μία μαγική ποιότητα: έλαμπε όταν την πλησίαζες σε απόσταση είκοσι μέτρων από μια αρκούδα. Αυτή ήταν μια πανέξυπνη ιδέα που θα τους βοηθούσε να βρουν σχετικά εύκολα την σπηλιά. Η αρκουδόσκονη ήταν σαν αρκουδοραντάρ και θα τους έλεγε από είκοσι μέτρα μακριά εάν υπήρχε κάπου εκεί γύρω κάποια αρκούδα.

Απ' όλες τις πιθανές σπηλιές που γνώριζαν είχαν καταλήξει σε έξι σπηλιές που τις θεωρούσαν πιο πιθανές να είναι η φωλιά του κυρίου Τέντυ. Όμως το θέμα ήταν ότι αυτή η αρκουδόσκονη απλώς θα τους οδηγούσε στην σπηλιά μίας αρκούδας και όχι απαραίτητα στον κύριο Τέντυ. Πώς λοιπόν θα κατάφερναν να ξέρουν σε ποια σπηλιά ήταν ο ίδιος ο κύριος Τέντυ; Έπρεπε να σκεφτούν και κάτι ακομα για να μπορέσουν να εντοπίσουν τον ίδιο τον κύριο Τέντυ...

Κάθισαν στο πάτωμα του μικρού εργαστηρίου και έστυψαν το μυαλό τους, αλλά καμία καλή ιδέα δεν τους κατέβαινε. Τι άλλο θα μπορούσαν να κάνουν για να μπορέσουν εύκολα και χωρίς κίνδυνο να βρουν την σπηλιά του κυρίου Τέντυ; Για σκεφτείτε! Μήπως έχετε καμία καλή ιδέα; Καμία νέα εφεύρεση για να βρουν τον κύριο Τέντυ;

Α, μάλιστα! Τελικά δεν ήταν και τόσο δύσκολο! Καλή ιδέα αυτή! Να φτιάξουν την αρκουδόσκονη έτσι ώστε ν’ αναγνωρίζει όχι μόνο τις αρκούδες, αλλά και το μέγεθος τους! Μάλιστα! Δηλαδή να μπορεί να ξεχωρίζει τις μεγάλες από τις μικρές! Τι θαυμαστή σκέψη!

Μπράβο, λοιπόν, σε όποιον από σας την σκέφτηκε, γιατί τα δύο ξωτικά άκουσαν αυτή την εξαίσια ιδέα και έτσι μπόρεσαν να προχωρήσουν με το σχέδιό τους. Πράγματι, ο Ντρίπης και ο Ανίλ έφτιαξαν μία νέα αρκουδόσκονη, πιο εξελιγμένη, η οποία πέρα που ανίχνευε τις αρκούδες, εύρισκε και το μέγεθός τους. Πώς γινόταν αυτό; Μόλις έλαμπε η αρκουδόσκονη, η λάμψη της έπαιρνε άλλο χρώμα ανάλογα με το μέγεθος της αρκούδας. Το πιο μεγάλο μέγεθος έβγαζε κόκκινο χρώμα, ενώ το πιο μικρό βιολετί!

Έτσι λοιπόν, με την αρκουδόσκονη στα χέρια τα δυο ξωτικά άρχισαν να πετούν πάνω από τις σπηλιές και γρήγορα εντόπισαν την σπηλιά στην οποία έχει φωλιάσει ο κύριος Τέντυ.

Ήδη είχαν πετύχει το πρώτο μέρος του σχεδίου τους. Η σπηλιά βρέθηκε. Ο κύριος Τέντυ ήταν εκεί. Τώρα έπρεπε να βρουν έναν τρόπο να ξυπνήσουν τον κύριο Τέντυ, χωρίς να πάθει κακό. Από την άλλη, ήθελαν ο τρόπος τους να είναι αρκετά εντυπωσιακός και ασυνήθιστος, ώστε όλοι στον νεραιδοξωτικόκοσμο να εντυπωσιαστούν και να γίνει μεγάλος ντόρος!

Τι θα έκανε λοιπόν τον κύριο Τέντυ να ξυπνήσει χωρίς να τρομάξει; Αυτό αναρωτιόνταν ο Ντρίπης και ο Ανίλ. Θα μπορούσαν να ζεστάνουν όλη την σπηλιά και έτσι με την αλλαγή θερμοκρασίας από το κρύο στο ζεστό, ο κύριος Τέντυ θα ξυπνούσε νομίζοντας ότι ήρθε η άνοιξη. Τα δύο ξωτικά συζήτησαν διάφορες ιδέες. Πέρασε αρκετή ώρα.

Ο κύριος Τέντυ εκτός από τεράστιος, ήταν και η καλύτερη αρκούδα στην περιοχή.

Δεν σήκωνε πλάκες, αλλά πάντα βοηθούσε τα άλλα ζώα και τα προστάτευε και είχε μια καλή κουβέντα να πει για όποιον συναντούσε. Έτσι τα δύο ξωτικά σκέφτηκαν ότι θα έπρεπε να μιλήσουν στο υποσυνείδητο του κυρίου Τέντυ σαν έμπειροι θεραπευτές για να καταφέρουν να τον ξυπνήσουν!

Αυτό σήμαινε ότι εκτός από την θερμότητα της σπηλιάς, θα έπρεπε να βάλουν και ήχους από πουλιά που τιτιβίζουν την άνοιξη, θα έπρεπε να φέρουν φρούτα εποχής για να μπορεί να τα μυρίσει, και έτσι να είναι σίγουρος ότι έχει φτάσει η κατάλληλη εποχή και να ξυπνήσει. Φυσικά θα έπρεπε οπωσδήποτε να βάλουν δίπλα του τρία τεράστια ψάρια από το ποτάμι για να φάει.

Γιατί ψάρια; Μα για έναν τεράστιο αρκούδο που ξυπνά μέσα στο καταχείμωνο και καταλαβαίνει ότι του κάνουν πλάκα... αν δεν βρει μερικά ψάρια να φάει, πώς θα κατευνάσει την πείνα και τον θυμό του; Χωρίς καλό φαγητό ήταν σίγουρο ότι ο κύριος Τέντυ θα είχε τέτοια μπουρίνια, που μπορεί να ξέσπαγε πάνω τους.

Ο Ντρίπης και ο Ανίλ με τα μαγικά τους άρχισαν να ζεσταίνουν την σπηλιά του κυρίου Τέντυ. Το έκαναν σιγά-σιγά για να μην υπάρχει απότομη αλλαγή και το σχέδιο πάει στράφι. Μετά πήγαν στο δάσος και μάζεψαν κλωνάρια από τα φυτά που θα έβγαζαν μούρα αργότερα την άνοιξη. Έκαναν τα μαγικά τους κόλπα και σε λίγο τα μούρα άνθισαν λες και ήταν ήδη άνοιξη. Μετά έφτιαξαν μια μουσική από τιτιβίσματα και τραγούδια διαφόρων πουλιών που όταν την άκουγες νόμιζες ότι όλα τα πουλιά είναι έξω και τραγουδούν τον ερχομό της άνοιξης!

Όλα ήταν έτοιμα. Εκτός από τα ψάρια. Ποιος θα έπιανε αυτά τα τεράστια ψάρια και θα τα πήγαινε στην σπηλιά; Αφού δεν μπορούσαν να βρουν μια λύση σ’ αυτό το πρόβλημα, ο Ντρίπης και ο Ανίλ αποφάσισαν να μιλήσουν με τις νεράϊδες του ποταμού, τις νηρηϊδες. Τις ονόμαζαν έτσι για να τις διακρίνουν από τις νεράϊδες της γης. Οι Νηρηίδες υπομονετικά άκουσαν το σχέδιο των ξωτικών και παρότι αυτές δεν έχουν την κατεργαριά στο αίμα τους, όπως τα ξωτικά, αποφάσισαν να βοηθήσουν τους μικρούς τους φίλους και τους βρήκαν τρία μεγάλα ψάρια. Έτσι είχαν πια βρεθεί όλα όσα χρειάζονταν για το κόλπο.

Στον κόσμο των ξωτικών εν τω μεταξύ, όλα τα παιδιά είχαν ακούσει τις φήμες γι' αυτό που θα γινόταν. Τα νέα είχαν κυκλοφορήσει σαν αστραπή από το ένα ξωτικοπαίδι στο επόμενο, ψιθυριστά και εμπιστευτικά, και όλα τα ξωτικοπαίδια ήταν περίεργα να δουν πώς θα εξελιχθεί η κατάσταση.

Η ώρα είχε φτάσει. Η θερμοκρασία στην σπηλιά είχε ανέβει, τα πουλιά τραγουδούσαν λες και ήταν άνοιξη και τα μούρα έβγαζαν το ανοιξιάτικο άρωμά τους που απλωνόταν παντού στην σπηλιά. Ο κύριος Τέντυ σιγά-σιγά άρχισε να βγαίνει από τον βαθύ λήθαργο. Από την μια το ένστικτό του τού έλεγε ότι δεν ήταν ακόμα ώρα, από την άλλη όμως όλες οι ενδείξεις γύρω του τού έλεγαν ότι ήρθε η άνοιξη. Μετά από λίγο, τα μάτια του άρχισαν ν’ ανοιγοκλείνουν και άρχισε να σκέπτεται «Μάλλον είναι ώρα να ξυπνήσω». Σηκώθηκε αργά, νωχελικά, τεντώθηκε με την ησυχία του, και κατευθύνθηκε προς την έξοδο της σπηλιάς για να θαυμάσει την ανοιξιάτικη ατμόσφαιρα.

Μόλις πάτησε το πόδι του έξω από την σπηλιά, ένας πανζουρλισμός τον ξεκούφανε! Όλα τα ξωτικοπαίδια, νεραϊδοπαίδια, νανοπαίδια, καλλικαντζαροπαίδια, ακόμα και ζωάκια, είχαν μαζευτεί τριγύρω και φώναζαν όλα μαζί:

«Έκπληξηηη!!! Χρόνια Πολλά, Χρόνια Πολλά, Χαρούμενη η Χρυσή Πρωτοχρονιά!»

Ο Κύριος Τέντυ έμεινε άναυδος. Τι σήμαινε αυτό; Τι γινόταν εκεί; Το μυαλό του ήταν ακόμη θολό από τον βαθύ ύπνο, αλλά άρχισε να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πήγαινε καλά… σαν να μην ήταν άνοιξη ακόμα... σαν να μην είχε αρκετή ζέστη ακόμα… σαν να μην μύριζαν οι ανοιξιάτικες μυρωδιές ακόμα… Το στομάχι του γουργούριζε και άρχισε να θυμώνει. Το αίμα του άρχισε να ανεβαίνει στο κεφάλι του και ήταν έτοιμος να εκραγεί. Τότε ο Ντρίπης και ο Ανίλ έφεραν μπροστά του τα τρία ψάρια μέσα σ’ ένα μεγάλο ωραίο δίσκο, δώρο από τις νηρηϊδες.

Ο κύριος Τέντυ αμέσως άρχισε να καταβροχθίζει τα ψάρια με όρεξη. Δεν είχε βάλει την τρίτη μπουκιά στο στόμα όταν ο Ντρίπης και ο Ανίλ άρχισαν να του εξηγούν την κατάσταση και να του ζητούν συγνώμη για την ταλαιπωρία. Μέχρι να τελειώσουν την διήγηση, ο κύριος Τέντυ έχει πια γεμίσει το στομάχι του. Χορτασμένος και ευχαριστημένος από το φρέσκο ψάρι, μαλάκωσε και γλύκανε, και κοιτώντας γύρω του όλα τα ξωτικοπαίδια είπε καλοσυνάτα «Δεν πειράζει! Να’ στε καλά! Ωραία ήταν αυτά τα ψάρια! Αν δεν είχα όμως φαί, δεν ξέρω τι θα έκανα!»

Ο Ντρίπης και ο Ανίλ τον οδήγησαν πίσω, μέσα στην σπηλιά του. Τον έβαλαν να ξαπλώσει στην αγαπημένη του θέση, και άρχισαν ν’ αλλάζουν την θερμοκρασία ώστε η σπηλιά να επιστρέψει στην φυσική της χειμωνιάτικη θερμοκρασία. Για να τον ευχαριστήσουν, άρχισαν να του τραγουδούν το αγαπημένο του τραγούδι, και σύντομα ο κύριος Τέντυ ξαναβυθίστηκε στον χειμωνιάτικο ύπνο του, έχοντας ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη ευχαριστημένος που το στομάχι του ήταν γεμάτο!

Εύχομαι να έχεις και εσύ τόση καλοσύνη, όση είχε ο κύριος Τέντυ, που με τρία ψάρια και λίγες εξηγήσεις συγχώρεσε τα ξωτικοπαίδια! Γιατί μπορεί ο κύριος Τέντυ να ήταν τεράστιος, αλλά το σημαντικό ήταν ότι είχε καλή και μεγάλη καρδιά και δεν πήρε τόσο άσχημα και προσβλητικά την πλάκα των τρελοξωτικών! Έτσι και ήταν κανένας σοβαροστριμμένος, αναποδιασμένος, εκτός ότι θα έσκουζε τρία μερόνυχτα για την πλάκα που του’ καναν, εκτός ότι θα τους έπρηζε όλους για τα δίκια του, ούτε ψύλλος στον κόρφο των δύο τρελοξωτικών για το τι θα μπορούσαν να είχαν πάθει!

Η νεραϊδορεπόρτερ Χαριτίνη

copyright 2013-2022