Ιδιότυποι προσκυνητές

Είμαι πλάσματα παράδοξα επειδή η ίδια η ανθρώπινη εμπειρία είναι εκ φύσεως παράδοξη. Πώς να συνλειτουργήσουν το ανθρώπινο και το ιερό με αρμονία; Πώς να συνυπάρξει το άπειρο και απόλυτο με το περιορισμένο χωρίς τριβή; Πώς να ισορροπήσει ο ωκεανός της συνειδητότητας με το μικρό ρυάκι;

Η ζωή είναι τέχνη και επιστήμη μαζί. Μόνο η τέχνη ή μόνο η επιστήμη δεν αρκεί. Με την μονομέρεια γινόμαστε είτε αιθεροβάμονες είτε κυνικοί πραγματιστές. Χρειαζόμαστε την συνδυασμένη λειτουργία επειδή είμαστε οι ίδιοι ένας παράδοξος συνδυασμός.

Η προσπάθεια να καταλάβουμε τον εαυτό μας πυροδοτείται από την ανάγκη και την επιθυμία μας να φέρουμε σε ισορροπία το παράδοξο της ίδιας μας της ύπαρξης. Η πορεία της αυτογνωσίας εκτυλίσσεται πάνω σε μία πνευματική χορδή την οποία βαδίζουμε παρόλα τα απρόοπτα, τις ανατροπές, τις ευχάριστες και δυσάρεστες εκπλήξεις.

Η ανάγκη να προχωρήσουμε είναι συνεχώς παρούσα, διακαής. Γίνεται συνώνυμη με την ανάγκη να αναπνέουμε. Πάμε πιο κοντά στο θεϊκό, στην αλήθεια, παρότι μας καίει και μας ζορίζει. Δεν μπορούμε να μην σαγηνευτούμε από την «κρυμμένη» μας φύση. Δεν μπορούμε να μην μαγνητιστούμε από το «μυστήριο» που πάλλεται στα σωθικά μας. Συχνά, θα θέλαμε να είναι αλλιώς, να μπορούσαμε να γυρίσουμε την πλάτη, αλλά όχι αληθινά.

Παντού μέσα στις σύγχρονες πόλεις ζουν σύγχρονοι προσκυνητές. Φλέγονται από ένα βαθύ και ίσως ανομολόγητο πόθο να αναπνέουν το ιερό, να ζουν και να νιώθουν το ιερό. Νοσταλγούν την εξαίσια ισορροπία όπου ζουν σαν άνθρωποι αλλά το ιερό ζει ζωντανό μέσα τους. Το νιώθουν. Το ποθούν. Το αναζητούν με παράλογη θέρμη, με παράδοξο ζήλο. Και συχνά δεν καταλαβαίνουν καν, ότι αυτό αναζητούν...