Πώς μπορεί κάποιος να διακρίνει ποιότητες της ψυχής; Υπάρχουν χαρακτηριστικά στοιχεία, τάσεις, στάσεις ή ποιότητες που μπορεί κάποιος να «δει» πίσω από τα βιολογικά ρούχα μας; Εκεί που η ύπαρξη της κάθε ψυχής πάλλεται προσπαθώντας να ενωθεί με την αλήθεια όλης της ύπαρξης, εκεί που η ψυχή λαχταρά την πλήρη ένωση;

Η λέξη «Πλειάδεια» παράγει μία συνήχηση στο αισθαντικό πεδίο πολλών ανθρώπων, επικοινωνεί και συγκινεί το βάθος της ύπαρξής τους. Για μένα, που είμαι μία Πλειάδεια ψυχή, η λέξη ενεργοποιεί κάτι βαθύ, αληθινό, ουσιαστικό και πολύτιμο μέσα στο είναι μου. Με ανεξιχνίαστους τρόπους δονεί την αγάπη μου, την θέρμη στο βάθος των σπλάχνων μου, τα μύχια της καρδιάς μου. Μου ζωντανεύει κάτι όμορφο, αληθινό, κρυμμένο στα βάθη του εαυτού μου.

Η λέξη «Πλειάδεια» δεν μου φέρνει εικόνες παραδείσου, ή μίας υπέροχης φύσης που βρίθει από ομορφιά, ζωντάνια και υγεία. Για μένα, Πλειάδεια είναι η διακριτή ευγένεια μίας ψυχής, ο μαλακός της τρόπος, η τσαλακωμένη της αυτοπεποίθηση, η ανθρωπιά της, η ικανότητά της να κάνει ένα βήμα πίσω ή ένα βήμα μπροστά ανάλογα με την περίσταση, η συμπόνια της που γεφυρώνει αποστάσεις με αμεσότητα, η αναζωπύρωση εκείνης της αγάπης που κάνει τον άνθρωπο να ξεχνά κάποιες στιγμές τον εαυτό του και να είναι εκεί μόνο για έναν άλλο.

Για μένα αυτή είναι η μαγεία της Αγάπης που ζει στα βάθη, στο πυρήνα της ύπαρξης, της αγάπης που ξεχνά τον εαυτό και κάνει άλμα μέσα στον Χρόνο και αγκαλιάζει μέσα στον Χώρο, όταν ζωντανέψει λίγες στιγμές στα σωθικά. Κάθε Πλειάδεια ψυχή ξέρει τι περιγράφω.

Έτσι διακρίνει κάποιος μία Πλειάδεια ψυχή. Επειδή δακρύζει με τον ήχο μίας μελωδίας, επειδή συγκινείται από μία ταινία, επειδή συγκλονίζεται όταν βλέπει ανθρώπους να ξεπερνούν το άτομό τους, επειδή συναρπάζεται από άτομα του παρελθόντος ή του παρόντος που κάνουν πράξη το μεγαλείο της αγάπης τους, ακούνε τον παλμό της, δεν τσακίζουν από την σκληρότητα του κόσμου, δεν αφομοιώνονται στο γενικό σκεπτικό, δεν υποκλίνονται στην λογική και στο συμφέρον.

Άλλοτε άσημοι, άλλοτε διάσημοι, άλλοτε γονατιστοί, κι άλλοτε ορθοί, μα όπως και να’ ναι η αγάπη ζει μέσα τους, το μεγαλείο είναι ζωντανό. Συνήθως εσωστρεφείς, κάπως ντροπαλοί, συχνά στοχαστικοί, χωρίς μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους. Συχνά μόνο οι ίδιοι ξέρουν, και ίσως ελάχιστοι γύρω τους, πόσο Δον Κιχώτης είναι η ψυχή τους. Πόσο μία μικρή κίνηση, ένα ελάχιστο χαμόγελο, μία ελάχιστη νότα, μία ελάχιστη εικόνα, μπορούν να τους μεταφέρουν ακαριαία και απρόσμενα στον κόσμο της αγάπης τους - εκεί που τα λόγια δεν φτάνουν, και οι εικόνες δεν πλάθονται. Εκεί, στην αγάπη πέρα από μορφές, ήχους, εικόνες - στο πιο αληθινό, στο πιο πραγματικό, στο πιο άξιο μέρος του σύμπαντος όλου.

Μία Πλειάδεια ψυχή είναι εδώ με σκοπό και νόημα. Και κάθε τέτοια ψυχή χρειάζεται να πιστέψει ότι έτσι όπως είναι δεν είναι λάθος. Χρειάζεται να πιστέψει ότι η αγάπη της είναι η δύναμή της. Χρειάζεται να πιστέψει ενεργά στην δύναμη της καρδιάς της, να προασπίσει την αγάπη της καρδιάς που αγκαλιάζει όλη την ανθρωπότητα, να ελευθερώσει τον εαυτό της από τα δεσμά του μυαλού, και ν’ ακολουθήσει την αγάπη της.

Μία Πλειάδεια ψυχή δεν νοιάζεται ν’ αναγνωριστεί, δεν βασανίζεται από ματαιοδοξία, δεν υποφέρει από μανία επιτυχίας. Ξεπερνά εύκολα τέτοια ανθρώπινα ζητήματα, και πάει παρακάτω. Ίσως γιατί κάποιες στιγμές ταξιδεύει σε μυστικούς ψυχικά τόπους, βαδίζοντας πάνω σε μυστικές ψυχικές της χορδές, και επισκέπεται αόρατα σε μία στιγμή τον παράδεισο που δεν έχει όρια, κι εντούτοις ζει μέσα στα σωθικά της, παιανίζοντας τους παιάνες της αγάπης και του μεγαλείου της.

Μία Πλειάδεια ψυχή υποφέρει αν δεν δώσει την αγάπη της, αν δεν βρει τον τρόπο ή τους τρόπους. Δεν έχει σημασία με ποιον τρόπο. Η Πλειάδεια ψυχή θέλει απλώς να το κάνει. Άσε λοιπόν την αγάπη σου να σε πάει όπου θέλησει. Ξεκίνα από το πιο μικρό βήμα, δώστης μία ανάσα και εκείνη θα σου επιστρέψει χίλια φιλιά. Δώστης ένα δειλό ξεκίνημα, κι εκείνη θα σου δώσει άπειρα έργα τελειωμένα. Δώστης ένα σπόρο, κι εκείνη θα σου φτιάξει ένα δάσος.

Και μην νομίζεις ότι αυτή η ψυχή είναι εύθραυστη ή ευάλωτη. Μην ξεγελαστείς. Αυτές είναι οι ψυχές που μπορούν ν’ αντέξουν οτιδήποτε, που μπορούν να σταθούν όρθιες απέναντι στα πάντα, που πεθαίνουν και ανασταίνονται αμέτρητες φορές μέσα σε μία μόνο ζωή. Γιατί η αγάπη τους δεν σταματά ποτέ, δεν αδρανεί ποτέ, δεν γνωρίζει τέλος, γνωρίζει μόνο την αιώνια συνέχεια, την αιώνια παρουσία. Αυτή είναι η δύναμη αυτών των ψυχών. Παίρνουν κουράγιο από το αόρατο και το αέναο της αγάπης, και ανασταίνονται από τις στάχτες τους.

Αν νιώθεις ότι είσαι μία Πλειάδεια ψυχή, μην κάνεις πίσω, μην μείνεις αδρανής, μην αφεθείς στην ροή των υπολοίπων, μείνε πιστή στην ανάγκη σου για ουσία και σκοπό, μείνε αφοσιωμένη στο ουσιώδες, μείνε δοτική ακόμα κι αν δεν έχεις, δώσε από την καρδιά σου, δώσε από την αντοχή σου, δώσε από την ανθεκτικότητά σου, δώσε από την οξύνοιά σου, δώσε από την ευρηματικότητά σου, δώσε από την ενσυναίσθησή σου, δώσε από τον πόνο σου, δώσε από την πληγή σου, αλλά δώσε. Αυτός είναι ο τρόπος σου ν’ ανασταίνεσαι, να ξαναγεννιέσαι. Και θ’ αναπνεύσεις, και θ’ αναχαρείς, όπως μόνο εσύ ξέρεις. Και τα ουράνια θα μείνουν δικά σου, καλά φυλαγμένα στα σπλάχνα σου, και η αγάπη σου θα συνεχίσει να σε στηρίζει, να σε δυναμώνει, να σε πυροδοτεί και να σε κρατά ορθό ακόμα και μέσα στις στάχτες.

Καλά Χριστούγεννα, Καλό ξανα-γέννημα,

Με αγάπη,

Χαριτίνη