Ονειρεύτηκα την ψυχή σαν αλχημιστή μέσα σ’ ένα παλιό εργαστήρι, περιτριγυρισμένη απ’ όλων των ειδών τα φιαλίδια, μπουκάλια, εργαλεία, να επινοεί συνεχώς νέες συνταγές, νέες ιδέες, νέους τρόπους για να μας καλέσει κοντά της.

Τεχνάσματα για να ξεγελάσει το μυαλό μας, κόλπα για ν’ αποσπάσει την προσοχή μας, μικρές ή μεγάλες εκπλήξεις για να προλάβει να τρυπώσει και να φτάσει σε μας μέσα από μία μικρή χαραμάδα το χάδι της αγάπης της, η ησυχία της γλυκύτητάς της, η σοφία της αταραξίας της, η ομορφιά της πληρότητάς της.

Μέσα στο εργαστήρι της, όλων των ειδών τα μεγέθη και σχήματα να είναι παντού αραδιασμένα και εκείνη κάθε στιγμή να επινοεί πώς θα κάνει την επαφή. Ακούραστη, με μία ιώβια υπομονή, κάθε λεπτό αφοσιωμένη στον ένα σκοπό της: να μας καλεί. Ούτε ο χρόνος, ούτε ο χώρος να την κουράζουν, ούτε οι συνεχείς επινοήσεις να την βαραίνουν, ούτε αυτή η φαινομενικά αέναη προσπάθεια να την εξαντλεί.

Άκοπη, ακούραστη, αφοσιωμένη, ευλαβική στην αιώνια αγάπη της, μας καλεί να πάμε κοντά της, στο εργαστήρι της. Να δούμε την άκοπη αγάπη της για μας, να νιώσουμε τα λόγια αγάπης που μας λέει μέσα στην σιωπή του εργαστηρίου της. Να μας καλεί μέσα σε κάθε χορδή του χρόνου, μέσα σε οποιονδήποτε χρόνο.

Και εμείς πλανεμένοι να ψάχνουμε παντού σ’ όλη την γη, την γη της επαγγελίας που ακούσαμε να λένε. Να ταξιδεύουμε, να περπατάμε, να καθόμαστε, να φεύγουμε, να ερχόμαστε, αναζητώντας την γη της επαγγελίας.

Με την ιδέα σφηνωμένη στο μυαλό, υπνωτισμένοι στην αναζήτηση της γης της επαγγελίας, τρομαγμένοι μήπως και ξεγελιόμαστε, επειδή ξεγελιόμαστε, να συνεχίζουμε το ψάξιμο, την έρευνα, την ανίχνευση για το άγιο δισκοπότηρο.

Ονειρεύτηκα την χαρά της την στιγμή που ανοίγουμε την πόρτα του μυστικού της εργαστηρίου, με την υποψία ότι μάλλον εκεί πάντα ήταν το άγιο δισκοπότηρο και η γη της επαγγελίας. Ονειρεύτηκα την ολάνοιχτη αγκαλιά της που κάθε στιγμή μάς περίμενε. Που δεν έπαψε να πιστεύει σε μας, να ελπίζει, να εργάζεται, να φροντίζει, να επινοεί, περιμένοντας.

Ονειρεύτηκα την ψυχή να μας αγκαλιάζει και μέσα στην αγκαλιά της ο γαλαξίας ν’ ανοίγει τον μυστικό του εαυτό με όλον τον χώρο και τον χρόνο του, και το σύμπαν να ξεδιπλώνει όλα τα σύμπαντα και όλα τα μυστήρια του.

Ονειρεύτηκα εμάς να χωνόμαστε μέσα στην γη της επαγγελίας που πάντα δική Της ήταν, και να ησυχάζουμε, να γαληνεύουμε, να ξεκουραζόμαστε, ν’ αναπνέουμε με βαθιές ανάσες σαν μετά από ένα πολύ κουραστικό και φοβιστικό ταξίδι. Ονειρεύτηκα ότι όλα αυτά έγιναν τώρα, σ’ αυτή την ζωή, σ’ αυτόν τον πλανήτη, σ’ αυτή την εμπειρία.

Αυτή είναι μία πιο ποιητική περιγραφή της ουσίας του Μονοπατιού της Ψυχής. Αν σου μίλησε θα βρεις περισσότερα εδώ.

Με αγάπη,

Χαριτίνη