Ίσως είναι ώρα να φέρουμε σε συζήτηση τον ρόλο της πνευματικής κοινότητας αυτή την εποχή των μεγάλων προκλήσεων και κρίσιμων θεμάτων που αντιμετωπίζει η χώρα μας. Η Ακαδημία Αθηνών ελάχιστα έχει πάρει λόγο και θέση πάνω στα διάφορα θέματα που ταλανίζουν την χώρα μας. Ας μην ακολουθήσουμε τα ίδια βήματα. Ας μην είναι η κοινότητα της πνευματικής ανάπτυξης μία «σιωπηλή» κοινότητα ενώ η χώρα βρίσκεται να πλέει σε ταραγμένα νερά.

Πόσο μπορεί η πνευματική μας πρακτική να μας κάνει παρόντες στην καθημερινότητα της χώρας μας; Πόσο μπορεί η πνευματική μας άσκηση να μας κρατήσει σε νηφαλιότητα και διαύγεια αλλά όχι σε απάθεια και αδράνεια; Πόσο μπορεί η πνευματική μας πρακτική να μας οδηγήσει σε θέσεις σοφίας και ήθους, και όχι σε θέσεις εμπάθειας και αντίδρασης; Πόσο μπορεί η πνευματική άσκηση να μας κινήσει από θέσεις αγάπης και κατανόησης στους ορθούς ρόλους, στον ορθό λόγο, στην ορθή δράση; Πόσο μπορεί οι ανάγκες και παρορμήσεις του εγώ να υποταγούν στην σοφία και στην παρρησία του πνεύματος μας;

Αυτά τα ερωτήματα χρειάζεται να απαντηθούν προκειμένου η πνευματική ανάπτυξη να μην γίνει η κρυψώνα της συνείδησής μας. Αυτά τα ερωτήματα χρειάζεται ν’ απαντηθούν ώστε η πνευματική κοινότητα να βρεθεί παρούσα στην σύγχρονη ζωή, αποδεχόμενη τον ζωτικής σημασίας ρόλο που της αντιστοιχεί στο πλάσιμο της συλλογικής συνείδησης.

«Ο κόσμος δεν θα καταστραφεί από εκείνους πράττουν το κακό, αλλά από εκείνους που τους βλέπουν και δεν κάνουν τίποτα». Albert Einstein